Staðreynd 8-… Erling

Staðreynd 8-… Erling

Staðreynd 8-… Erling

Staðreynd 8-… Erling
Hlynur Helgason segir um verkið:
Hér gefst áhorfendum kostur á að njóta nýrrar Staðreyndar Örnu Valsdóttur, þeirrar áttundu í röðinni. Þetta eru allt verk sem eiga það sameiginlegt að vera söng-gjörningar gerðir þar sem verkin eru upphaflega sýnd. Nú er staðurinn gullsmíðaverkstæði Erlings Jóhannessonar í Aðalstræti 10. Verkið er í þetta sinnið tvíleikið. Í fyrra skiptið birtist Arna fyrir framan listasmiðinn og leikur sér að smíðisgripum hans fyrir framan kvikmyndavélina. Sú mynd sést á skjánum bak við seinni leikinn, þar sem hendur Örnu birtast stórar fremst í fletinum og leika með sömu munina, á meðan smiðurinn smíðar í bakgrunni, með fyrri útgáfu leiksins sér við hlið. Áhorfandinn horfir á gullsmiðinn þrefaldan, í reynd, og á skjá í skjá, tvöfaldan leik Örnu með munina, og sönginn sem tónar tvisvar við sjálfan sig. Ef áhorfandinn tekur áskoruninni, og handleikur raunverulegu hlutina fremst í rýminu, þá bætir hann sér inn í myndina — það má víst ekki bjóða honum að taka undir sönginn?

Local Fact-… Erling
Here the public has the opportunity to enjoy the eighth instance of the Local fact-series by established Icelandic artist Arna Valsdóttir. These works are all sung performances made on the site of their original screening. This time the place is the shop of goldsmith Erlingur Johannesson in Reykjavík. The present work is a dual performance. In the first instance Arna appears in front of the goldsmith playing with his jewelry in front of the camera. In the second instance that image can be seen on screen in the background of Arna’s hands appearing close in the foreground, playing with the same objects, while the goldsmiths toils in the background, with the earlier version beside him. The viewer sees the goldsmith in triplicate, actually and on screen on screen, as well as the double play of Arna with the jewelry, and the song in a double reverb. If the viewer accepts the invitation to handle the objects in front of him, then he as well becomes part of the picture—and might he perchance be tempted to join in the song?
By Hlynur Helgason

Video document

Erling-document from Arna Valsdottir on Vimeo.

A fragment of the video

Yes sir I can Boekie

Yes sir I can Boekie

Yes sir I can Boekie

Yes sir I can Boekie – from my internal songbook
Boekie Woekie Amsterdam 2015
Video/song installation

Arna Valsdóttir

I want to sing my way into Boekie Woekie. I love singing… love sending sounds out into the air and colour the surrounding, like lines travelling in space. In Boekie Woekie I will use the song “Yes sir I can Boogie” that old disco song from the Baccara sisters, but turn the text into “Yes sir I can Boekie”. I feel like I have an internal songbook and probably many of us have… all those pages with songs that stick to the mind through life. It feels like I don’t choose my internal songs… strange songs get in and many of them I only remember partly and the texts are not always there.

On the opening I will make some life song performance based on this internal songbook. Iceland, the land that has brought me up, has a strong singing tradition and people all around will burst into singing in harmony at all kind of occasions. It is so touching to hear old farmers with hard working hands become like Italian tenors when they come down from the mountains in the autumn gathering the sheep. Tired and dirty after days of riding in the wilderness… when they come down they take a sip of Brennivín, open their hearts and sing in harmony with each other.

In my mind the Icelandic songs are in many voices and actually I wish I could sing in harmony with myself so that at least two voices would come out when I open my mouth.

Maybe my songbook in Boekie Woekie will make the visitor sing along… but we´ll see what happens.

A fragment from my internal songbook- with Jan Voss

Arna Vals – Yes sir I can Boekie-from my… by avals1

A fragment from my internal songbook

Arna Vals – Yes sir I can Boekie-from my… by avals1

Vatnið Syngur

Vatnið Syngur

Vatnið Syngur

Vídeó/sönginnsetning
Vatnsberinn Fjall+Kona
Kúlan í Ámundarsafni
Listasafn Reykjavíkur

Verkið vann ég sérstaklega inn í kúluna í Ásmundarsafni. Mín fyrsta hugsun þegar ég kom í kúluna var að ég vildi snerta hana á sama hátt og myndhöggvari sem strýkur stein. Ég gerði litla hráa töku þar sem ég strauk veggina og raulaði litla laglínu sem varð til á því augnabliki.

Í framhaldinu ákvað ég að teygja mig yfir til vatnsberans og strjúka líka vatn og raula. Einhverskonar hugsun um fingurgóma myndhöggvarans og vatnsberanna sem unnu erfiðisstörf en hafa ekki síður átt sína drauma og þrár og þörfina fyrir að snerta. En það er erfiðara að móta úr vatni en leir eða höggva í stein. Erfitt að beisla vatnið!

Þessi hugsun leiddi mig út á Eyjafjörð á gúmmíbát á ísköldum febrúardegi þar sem ég gerði upptöku þar sem ég strauk hafflötinn og raulaði litla laglínu sem varð til á því augnabliki sem ég stakk hendinni í sjóinn og kveikt var á tökuvélinni. Hugsun mín var að gefa sjónum rödd.
Í verkinu er röddin óbreytt og leyfi þeim hráleika sem fram kom að vera.

Þessar tökur tengdi ég síðan saman og hugsaði að ég væri að draga vatnið inn í kúluna þar sem Ásmundur mótaði Vatnsberann. Kúlan minnir mig á brunn eða uppsprettu og reyndar fór ég að upplifa hana sem móðurkvið og hendurnar sem ég lét strjúka veggina þá eins og hendur sem strjúka móðurkvið innan frá.

Ég vildi varpa verkinu í hring og eyddi miklum tíma heima í stofu á Akureyri til þess að finna leið til þess.
Að lokum dró ég glerskápinn minn út á golf og notaði hillurnar til þess að gera prisma. Þar með náði ég að láta verkið fljóta um íbúðina.

Í Ásmundarsafni gerði ég 3 glerstöpla sem ég sendi myndina í gegn um. Þetta gerir það að verkum að myndin editerast á veggjunum. Hljóðið lét ég koma frá 3 stöðum þannig að það flaut saman eins og vatn.
Verkið vann ég í 2 hlutum og sýndi þann seinni þegar leið á sýninguna. Þar hafði ég einangrað vatnstökurnar og ýtt undir brunntilfinninguna.

Vatnið Syngur 1 og 2
Kúlan Ásmundarsafni

Arna Vals – Vatnið Syngur 2015 – document from Arna Valsdottir on Vimeo.